Op deze pagina vind je de prachtigste geboorteverhalen om jou te inspireren in voorbereiding op de geboorte. Deze verhalen zijn opgeschreven om jou ervan te overtuigen dat een bevalling ook écht een mooie ervaring kan zijn. Een ervaring die je kracht geeft voor de rest van het moederschap. Die je een vliegende start geeft in je zelfvertrouwen als moeder. Door het lezen van positieve geboorteverhalen raak je steeds meer overtuigd van het feit dat een bevalling ook echt een prachtige ervaring kan zijn.

De kinderkamer is klaar en de woonkamer zit vers in de verf, ja, de hele zwangerschap hebben we in de verbouwing gezeten. Mijn mannetje heeft keihard gewerkt in het huis om alles zo ver als het kan klaar te maken. Nu moest hij wel doorpoten want de kleine komt eraan. 
Ik zit op 39 weken en 6 dagen en het is donderdag nacht, om half 2 word ik wakker van weeën. Ik ga even lekker naar beneden en ik stap onder de warme douche. Ik was helemaal aan het trillen en had een koortsig gevoel maar onder de douche ging dat langzaam weg. Gelijk maar even de haren wassen voor als ik daar later geen tijd meer voor heb, je weet maar nooit.
Ik heb om 02.15 het ziekenhuis gebeld en zei dat ik misschien om de 10 minuten weeën heb. Zal ik proberen nog even te slapen? Oke, ik ga maar een kruikje maken dan voor mijn buik en rug. Ik gooi gelijk een lading handdoeken in de was, dan hoef ik me daar later niet te veel zorgen over te maken. Het is ondertussen 02.45 en de weeën komen toch echt om de 5 minuten. Ik bel weer met het ziekenhuis en zeg dat ik om de 5 minuten weeën heb en dat ik voor een fijn gevoel toch daarheen wil komen, het is nog 35 minuten rijden dus liever daar dan in de auto bevallen. 
Ik maak mijn man wakker en hij gaat nog even een sigaret roken en pakt een bakkie koffie. 
Ik moet thuis 1x overgeven dus ik neem een zakje mee voor onderweg. Mijn vliezen zijn nog intact dus ik leg een zak en een handdoek op de autostoel. Hebben we alles? Vluchttas, autostoeltje, water, wat eten… Check, oke let’s go. 
Ik puf rustig in de auto de weeën weg, het gaat helemaal prima zo. 
We komen om half 4 aan bij het ziekenhuis en ik bel aan. Goedenacht, hoor ik aan de andere kant. 
Ik reageer met: Goedenacht… ik denk dat ik kom bevallen. Oh, ja tuurlijk ik doe de deur open voor je.
Super! We lopen door en ik pak een rolstoel, want lopen ga ik mezelf niet aan doen. 
Halloo, zeg ik tegen de verloskundigen van de nachtdienst. Ze begeleiden ons naar een kamer waar het lekker donker is en gezellig aanvoelt. Ik word aan de CTG gelegd op bed en elke keer als ik een wee krijg zien we een lijn naar boven lopen op het scherm. Nou begin maar met puffen schatje, zegt mijn man. 
Ik voel nog een keer dat ik misselijk word en zeg snel tegen mijn man, liefje, zakje nu! Zo, dat lucht op. 
Ik had in mijn bevalplan gezet dat ik minimale in-, en uitloop van personeel wilde hebben, en dat is zeker gerespecteerd. We zijn het meeste van de tijd lekker alleen geweest. 
Het is ondertussen half 5 en ik heb 4cm ontsluiting. De verloskundige zet het bevalbad klaar en ik voel dat ik moet poepen. Ik denk bij mezelf, wacht, is dit die persdrang waar ik al die vrouwen over gehoord heb? Ik loop naar de wc en nee hoor, ik moet gewoon poepen. Ben wel blij dat dat in de wc lag en niet allemaal in het beval bad later😄 
05.18 en de weeën volgen sneller op, ik ga lekker in het bad zitten en ik wieg heen en weer en puf de weeën weg. Muziekje opgezet en rustig verder gaan. 
Het is 6.30 en ik roep de verloskundige op want ik begin te voelen dat de weeën echt pijnlijk worden en dat mijn lichaam persdrang krijgt. Ik vraag haar of ze wil voelen hoe ver ik ontsluiting heb en of ik kan persen. De verloskundige voelt en zegt: ja, je zit op 10cm dus je kan bij de volgende wee mee persen. 
De muziek gaat uit en de verpleegster maakt foto’s op mijn mobiel, ik krijg hier helemaal niets van mee want ik puf nog even door de laatste wee heen en bij de volgende wee pers ik met alles wat ik heb. 
6.40 Begin ik met persen en het gaat goed, de vliezen breken en ik lig achterover in het bad, met 1 hand heb ik de hand van mijn man vast en met de andere knijp ik in mijn bil. Ik voel bij elke keer persen meer druk beneden en langzaam aan komt mijn meisje naar buiten. De pijn was echt heel goed te doen en dat komt waarschijnlijk omdat ik ook in het water zat. 
6.56 Komt ons meisje ter wereld, rustig pak ik haar aan en haal ik haar naar boven. Ze huilt maar heel even en heel rustig. Ik kijk naar achteren en zie tranen in de ogen van mijn man en hij mag de navelstreng doorknippen. Ik krijg een oxytocine prik voor het loslaten van de placenta, die komt 8 minuten later. Ik loop dan voorzichtig van het bad naar het bed toe. Daar is ze dan, onze lieve Amy. Ze is over het algemeen lekker rustig en ik ben blij dat het zo goed is gegaan en zonder pijnstilling zelfs! Daar begint ons avontuur dan, nu zijn we echt een gezinnetje. 
Van donderdag op vrijdagnacht om 3.00 uur word ik wakker. Het is onrustig in mijn buik. Het voelt als lichte menstruatiekrampjes. Aangezien ik op een termijn van 37+3 zat had ik het vermoeden dat het voorweeën waren. Ze kwamen allesbehalve regelmatig. Ik ben op bed blijven liggen en heb nog wat hazenslaapjes gedaan, echt slapen was er niet meer bij. 

Mijn vriend is die vrijdag op mijn aandringen naar zijn werk gegaan. Ze kwamen toch nog niet regelmatig en waren voor mijn gevoel nog niet krachtig. Ik zou hem op de hoogte houden en zodra ze om de 5 minuten kwamen bellen om naar huis te komen. Zijn gevoel was anders dan dat van mij en hij heeft geprobeerd zijn werk die dag af te ronden. Hij had het gevoel dat onze dochter deze dag wel eens ter wereld zou kunnen komen. 

Ik heb de hele dag op de bank gelegen en een serie gekeken. Tussen het kijken door heb ik de weeën getimed, deze kwamen in de loop van de ochtend tussen de 8 en 10 minuten. Naar mate de dag vorderde kwamen ze regelmatiger tussen de 6 en 7 minuten. Zou het dan toch echt begonnen zijn? Ik heb altijd wel het gevoel gehad dat ze eerder zou gaan komen, maar dat ze zoveel eerder zou komen had ik niet verwacht. 

Om 15.30 uur kwam mijn vriend terug van zijn werk. Nadat hij thuisgekomen is werden de weeën heftiger en regelmatiger. Zodra een wee zich aandiende trok ik mij terug in mijn eigen bubbel. Rustig in- en uitademen en langzaam trok hij dan weer weg. Tussendoor hebben we zitten praten en fantaseren hoe het zal zijn als ze er straks echt zal zijn. We hebben samen gegeten en hierna kwamen de weeën tussen de 3 en 5 minuten. 

In mijn ogen kwamen ze nog steeds niet regelmatig genoeg om de verloskundige te bellen. Mijn vriend nam de touwtjes in handen en zei dat we toch gingen bellen. Hij zag aan mij dat het nu echt serieus begon te worden. Mijn grote wens was om thuis in bad te bevallen. Hij zou het bad op gaan zetten en wilde weten wanneer hij dit moest gaan doen. 

Om 19.00 uur kwam de verloskundige. Ik zat nog steeds met mijn vriend aan tafel. We hebben even zitten praten waarnaar we naar boven zijn gegaan. Tot haar (en mijn) grote verbazing bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben. De verloskundige ging nog even wat spullen halen en mijn vriend kon het bevalbad op gaan zetten in onze slaapkamer. 

Om 21.00 uur kwam de verloskundige terug waarnaar ik om 21.30 uur in het bad ben gestapt. Wat was dit heerlijk. De warmte zorgde voor een ontspanning van mijn spieren en een natuurlijke bubbel om mij heen. Mijn vriend zat naast het bad om mij te ondersteunen. Wat een mooi moment zo samen wetende dat we ons meisje heel snel bij ons zouden gaan hebben. In plaats van dat ze in mijn buik zit kon ik haar snel met hem samen gaan delen, iets waar ik heel erg naar uit keek. 

Na een half uur in bad te hebben gezeten kreeg ik het gevoel mee te moeten drukken. Op dat moment kwam de verloskundige net naar boven om te vragen hoe het ging. 9,5 cm ontsluiting bleek ik te hebben, waarnaar direct mijn vliezen braken in het bad. Het persen kon gaan beginnen. We wilde ons kleintje zo graag gaan ontmoeten. Eindelijk zouden we haar in onze armen mogen gaan sluiten. Hoe zou ze eruit zien? 

Tijdens het persen door was ik heel helder. Op voorhand had ik mijn camera klaargelegd om foto’s van de bevalling te hebben. Ik hoorde dat deze niet goed ingesteld stond en heb deze tussen twee persweeën door nog opnieuw ingesteld. Met als resultaat prachtige foto’s van tijdens en na de bevalling, een moment om altijd op terug te kunnen kijken. 

Daar was ze dan, Pleun, ons eerste kindje. Geboren op 15 juli om 22.31 uur na een prachtige thuisbevalling in bad, precies waar we op voorhand van hadden gedroomd. Liefde op het eerste gezicht, een droom die werkelijkheid werd, een gezond meisje dat voor altijd onderdeel van ons samen zal zijn! 

Niets vermoedend ging ik lekker op tijd naar bed deze dinsdag avond. Enkele uurtjes later (23.00) werd ik, zoals iedere nacht, wakker omdat ik moest plassen. Ik stond op uit bed en voelde dat ik vocht verloor, mijn vliezen waren gebroken! We belde de verloskundige om te overleggen, zij vertelde ons dat omdat het ons eerste kindje is we rustig nog konden gaan slapen want het zou nog wel 24 tot 72 uur kunnen duren voor alles echt zou beginnen. Mijn vriend is rustig terug naar bed gegaan, maar ik kon natuurlijk niet meer slapen.
Ik ben naar beneden gegaan, glaasje water gepakt, mijn grote yoga bal aan de tafel gerold, oortjes met fijne muziek in en zo probeerde ik wat te ontspannen. Al snel voelde ik dat ik weeën kreeg. Ik focuste op mijn ademhaling en al wiebelend op de bal kon ik ze goed opvangen. Ik merkte dat de weeën wat intenser werden en regelmatiger kwamen, zo om de 2/2,5 minuten. Ik ben, na een uurtje beneden te hebben gezeten, naar boven gegaan (daar stond het beval bad al klaar) maakte mijn vriend wakker en we overlegde telefonisch weer even met de verloskundige. Ze vroeg of we wilde dat ze even naar het hartje kwam luisteren, maar dat hoefde niet van ons. Ik zat helemaal in mijn bubbel, kon de weeën prima opvangen en voelde dat het goed zat. 
Boven heb ik ook nog even op de bal de weeën opgevangen, maar na 20 minuutjes besloot ik in het bad te gaan. Dit was heerlijk! De bewegingsvrijheid en de warmte van het water maakte het opvangen van de weeën goed te doen. Langzaam werden de weeën wel intenser, maar door de weeën als golven te zien die komen én gaan kon ik het goed hebben. Om 02.00 belde we weer met de verloskundige, ik voelde dat de weeën veranderde, dat de “pijn” (ik zet dit tussen aanhalingstekens, want ik kan niet zeggen dat het echt pijn was. De weeën voelde krachtig, maar heel goed te hebben) veranderde/scherper werd en ik voelde dat ik mee wilde persen.
De verloskundige praktijk zat niet bij ons om de hoek, dus rond 02.45 was ze bij ons. Ze was fijn aanwezig. Ik had van tevoren aangegeven dat ik geen controles wilde, tenzij ik daarom zou vragen of dat het medisch noodzakelijk was. De verloskundige heeft mijn wensen heel fijn gerespecteerd! Zij heeft rond 03.00 de kraamzorg gebeld. Ik had intussen persweeën en volgde mijn lichaam. Rustig bewoog ik mee, focuste op mijn ademhaling en met de gedachte dat deze kracht van mijn eigen lichaam was en dat mijn lichaam nooit over mijn eigen grenzen zou gaan kon ik ook deze persweeën aan (weet dat je wel veel meer aan kan dan je denkt 😉).
Zonder enige assistentie, in het bijzijn van mijn vriend en de verloskundige, is om 03.19 onze dochter geboren. Thuis in bad, in alle rust.
Ik had het volste vertrouwen in mijn lichaam, een passende verloskundige praktijk gezocht (ik ben met 20 weken nog overgestapt), thuis een fijne rustige plek gecreëerd en volgde mijn gevoel. Ik vond het een prachtige ervaring!
 

Een deel van het geboorteverhaal, geschreven door de geboortefotograaf.

… de uren die volgden verplaatste Enya zich steeds van het bed, naar de trap op de gang en op de badkamer. Bij Sara wist ze nog dat de wc een fijne houding was om weeën op te vangen. De badkamer bleek een paar weeën verder toch ook niet de plek te zijn waar ze graag was. Het werd allemaal best zwaar en de weeën deden haar echt pijn. Ze kon zich niet herinneren dat ze zoveel pijn had gehad bij Sara. Patrick masseerde haar rug en gaf tegendruk als het nodig was. Heel veel meer dan dat kon hij niet doen. Weer terug op bed liggend kreeg ze het zo warm. “Ik ril en heb het warm tegelijk.”, zei Enya. Ze wilde heel graag naar beneden.
De verloskundige vond het allemaal prima, maar wilde haar dan wel eerst even controleren. Niet dat de baby dadelijk op de bank beneden ineens geboren zou worden. Gelukkig voor Enya waren de weeën van de afgelopen 1,5 uur niet voor niks. Om 02:00 had ze 4/5 cm en nu om 03:30 al 9 cm ontsluiting. Het hartje klopte prima en alles ging voorspoedig. De vliezen waren nog steeds niet gebroken en er was ook geen reden om dat te veranderen. Maar naar beneden gaan was geen optie meer. Op de vraag of ze nog had geplast de laatste uren was het antwoord nee. “Oké, dan ga ik na de volgende wee snel plassen.”, zei Enya.
Toen deze wee weg was rende ze naar de wc om vervolgens weer terug te rennen en met een grote duik in bed te belanden en te roepen: “AUW! Nee net te laat!” en de volgende wee was ze alweer weg aan het zuchten en duwen want persdrang had ze inmiddels ook gekregen. Ik had bewondering voor haar mobiliteit in dit staartje van de bevalling. Nog nooit heb ik een mama zien rennen tussen 2 weeën door met 9 cm ontsluiting. “Ik kan echt niet meer en ik wil echt niet meer!”, riep Enya. De verloskundige coachte haar: “Je moet door Enya, of je moet er mee rond blijven lopen de komende jaren maar volgens mij was je wel klaar met zwanger zijn of niet? Hij moet er toch uit en we zijn er bijna. Als je denkt dat je echt niet meer kunt dan ben je er meestal!”
Om 4 uur werd er 10 cm geconstateerd en mocht ze stilaan van de ontspannen en passieve houding nu actief mee gaan duwen. Het duurde een poosje voor ze er in kwam en een houding had gevonden om te kunnen persen. Er bleek na nog een keertje controleren nog een klein randje te zijn wat de verloskundige wegduwde. Om half 5 begon ze actief op haar zij en probeerde met alles wat ze in zich had om haar bevalling naar een mooi einde te duwen. Patrick hield haar hand vast, maar Enya had een half uurtje nodig om echt gericht te kunnen persen naar het punt waar ze moest zijn. Meerdere malen riep ze dat ze het niet kon. Dat het haar niet ging lukken. “Ben ik een watje dat het niet lukt ofzo?”, vroeg Enya. De verloskundige verzekerde haar dat ze echt wel vooruit ging, steeds een klein stukje verder ging en dat het echt wel goed ging komen. Dat kindjes ooit een beetje scheef liggen of net een handje op een plek hebben waarmee ze als superman de wereld komen veroveren. Zweetpareltjes stonden op Enya’s hoofd die met washandjes weggeveegd werden. Patrick hield het niet meer. “Ik ga nog snel plassen. Nog even wachten, hè!” De verloskundige prikte om 04:50 de vliezen door om net dat extra beetje druk te kunnen zetten. Om 05:10 zagen we haartjes en dat gaf Enya een enorme boost om door te gaan. We waren er bijna. Eindelijk was dat moment daar dat er een prachtig mannetje op het punt stond om zijn papa en mama te ontmoeten op deze wereld. Om 05:22 was het wonderbaarlijke moment waarop Rowan zijn eerste teug adem nam en met zijn knuistje in zijn mond door Enya werd aangepakt en vanuit zijn warme huisje op mama’s borst kwam te liggen. Ik zag vanachter mijn camera een papa die geëmotioneerd naar zijn zoon keek en Enya een dikke kus gaf die ze meer dan verdiend had. Wat een kanjer en wat een kracht had zij laten zien. Rowan lag wat mopperend bij Enya. Zuigend en zoekend naar eten, maar zoals we konden zien had hij genoeg gekregen de afgelopen maanden. Er werd al geschat hoeveel hij zou wegen maar eerst moest de placenta even geboren worden. Dat gebeurde ook vrij snel. De navelstreng was nog niet doorgeknipt, dus nog heel even was Rowan verbonden met dat was hem had laten groeien tot wat hij nu was. Niet veel later werd de navelstreng door Patrick doorgeknipt. Vol bewondering en verwondering keken Patrick en Enya naar Rowan. “Wat ben je mooi…”, hoorde ik een trotse mama fluisteren. Huid op huid en hart tegen hart. Niet meer in haar buik, maar voor altijd in hun hart. Dit kleine mannetje heeft zojuist laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is…

27 mei begonnen ’s nachts om ongeveer half 3 de weeën, nog onregelmatig. Mijn man was nog aan het slapen en ik hoopte zo hard dat dit dan toch de natuurlijke start zou zijn van de bevalling.

Ik was 25 mei uitgerekend en we waren al met de verloskundige en het ziekenhuis in bespreking voor eventueel inleiden als de bevalling met 41 weken nog niet was begonnen. Dat zag ik niet zo zitten, ik was bang voor een weeënstorm. 27 mei had ik dus in de ochtend ook nog een afspraak bij een accupuncturiste voor een overtijd behandeling. Hiermee werd de energiestroom van de baarmoeder gestimuleerd en deze was gericht op het loslaten van blokkades. De hele dag door bleef ik wel onregelmatige weeën houden en stiekem begon ik te hopen…zou ik dan echt vanavond mogen bevallen en ons kindje mogen ontmoeten?

De hele week had ik al ananas(hart), bitterlemon, teunisbloemolie pillen en vrouwenmantel thee op en andere adviezen opgevolgd om de bevalling op te wekken. ’s Avonds zetten de weeën door en zijn we nog 2 wandelingen wezen maken om de weeën te stimuleren. Na het eten zetten de weeën door en zijn we in bad gegaan, met gedempte lichtjes, jacuzzi (scheen ook te helpen bij de weeën) en muziek van Ludovico Einaudi. We zijn de weeën gaan timen, toen kwamen ze om de 5/6 minuten. Ik ging op bed liggen en vervolgens om +/- 23:00 begonnen ze om de 3 minuten te komen. Ik kreeg steeds meer hoop…het begin van een natuurlijke bevalling, die ik zo graag wilde, was toch gekomen!

Om 23:50 hebben we de verloskundige gebeld en om half 1 bevestigde zij dat ik 3 cm ontsluiting had. Ik was zo blij! Want de vrijdag ervoor had ik 0 cm. Ze vroeg of we meteen naar het ziekenhuis wilden gaan of nog even wilde wachten. Omdat ik het nu nog wel goed aan kon wilde ik graag naar het ziekenhuis. Onderweg gebruikte ik de geboortetens. Deze onderbreekt de pijnprikkels naar de hersenen en heeft me echt superfijn geholpen bij de bevalling. Ik heb de boost knop helemaal lens gedrukt 😊😊. In de auto heb ik ook Einaudi gedraaid (Una Mattina). Op 28 mei kwamen we om 1:30 aan in het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Delft. Hier kregen we onze eigen verlossuite en er hing een hele relaxte sfeer.

Ik wilde graag bevallen met behulp van de zwaartekracht. In het begin lukte het mij nog om de weeën op te vangen met de geboortebal. In het ziekenhuis aangekomen had ik ongeveer 4 cm ontsluiting. Ik heb vooral op mijn adem gefocust en ook hier steeds pianomuziek van Einaudi geluisterd. Halverwege werd het wel heel zwaar om te zitten en staan en ben ik op mijn zij op bed gaan liggen met een peanutball. Bij de controle erna had ik 8 cm ontsluiting, wat wel positieve moed gaf. Het persen vond ik wel heel spannend. Ik heb toen de hypnobirthing meditatie voor de persweeën 2x geluisterd en de verloskundigen hebben mij er heel goed doorheen gepraat. Ik mocht voelen hoe het hoofdje al dichtbij was en met een spiegeltje kijken, waardoor ik haar haartjes al kon zien. Dat was wel motiverend. Tijdens het persen zelf was ik bang om uit te scheuren, maar hier werd ik heel goed gerustgesteld en begeleid door de verloskundige. Zij hielp me steeds om weer terug te keren naar het openen van mijn knieën, kin op de borst, adem vast te zetten en te persen.

Na het hoofdje was het werken voor haar schouders. Ik heb Cheyenne Savannah zelf aan mogen pakken en ik had verwacht dat ik dan zou gaan huilen maar ik kon alleen maar lachen. Wat bijzonder en wat een wonder om ons kleine meisje op mijn buik te mogen hebben in mijn armen (28 mei 8 uur ’s morgens). Zoals we in ons geboorteplan hadden gezet heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt nadat deze was uitgeklopt. Hij moest huilen van geluk. Toen begon ons gouden uurtje. Je dronk meteen heel goed aan de borst. Met jou in mijn armen werd de placenta geboren zonder pijnstilling. Ik had gelukkig maar 1 hechting nodig en jou op mijn borst maakte alles goed. Lief meisje, door jou heb ik zoveel angsten overwonnen! Ik was zó bang voor de bevalling van tevoren, maar ik ben heel erg trots op hoe het is gegaan, zonder verdoving.

Ik ben zo ontzettend dankbaar en blij met jou en elke keer als ik naar je kijk kan ik nog steeds bijna niet geloven dat jij een leven lang bij ons mag zijn. 7,5 jaar hebben we zo hard voor jou gevochten. Je bent superlief en tevreden. Je bent de liefste, mooiste baby die ik me ooit had kunnen wensen. Schatje met jou wil ik nog zoveel moois beleven samen met je pappa! Ik ben stapelverliefd op jou.

Op 10 maart 2022 om 23.59 uur is ons derde kindje Sem geboren. Hieronder lees je mijn geboorte ervaring.

Om het verhaal van de derde bevalling compleet te maken, neem ik je eerst even mee naar de geboorte van ons tweede kindje, 3 jaar geleden.

Die bevalling heeft mij geleerd dat mijn lichaam in staat is in een soort trance te komen waardoor de bevalling erg snel kan verlopen. In de vroege ochtend voelde ik de eerste  weeën opkomen. Ik ben rustig gaan lopen door het huis en daarna op de bank heb ik in alle rust anderhalf uur weeën opgevangen. Mijn vriend was het bevalbad aan het opzetten en ik was ervan overtuigd dat ik daarin plaats zou nemen. De golvingen in mijn lichaam waren immers prima te doen. Maar ineens voelde in de oerkracht van mijn lichaam, de eerste perswee was daar. Mijn vliezen braken en er volgde nog een perswee. Bij de derde oerkracht die ik door mijn buik voelde gaan, pakte ik mijn zoontje geknield aan en legde ik hem op mijn buik. Totaal overdonderd door de snelheid van deze bevalling, maar oh zo gelukkig… zat ik daar… naast een half opgeblazen bad. In bijzijn van mijn partner en dochtertje had ik ons tweede kindje gebaard.

Nu drie jaar later wist ik waartoe ik in staat was en was ik dus beter voorbereid. Ik heb me drie jaar geleden voortdurend afgevraagd of dat mijn laatste baring zou zijn. Maar gelukkig kreeg ik nog een keer de kans een geboorte mee te maken en dit in het bad te mogen ervaren.

8 maart in de avond. Ik heb sterke voorweeën en denk dat de geboorte wel eens zou kunnen gaan plaatsvinden. Patrick gaat het bad opzetten en ik blijf op de bank zitten. Echter, het bad is niet compleet, er ontbreekt een stop. Dus het kan niet opgezet worden. Ik probeer te accepteren dat het geen badbevalling gaat worden en ik probeer me andere houdingen aan te nemen. Maar de teleurstelling bij zowel Patrick als bij mij is voelbaar en ik kan me niet volledig ontspannen. Uiteindelijk gaan de golvingen weer weg. Om 2 uur in de nacht gaan we naar bed en heb ik me erbij neergelegd dat ons kindje die nacht niet geboren gaat worden. Het heeft zo moeten zijn. Het was de tijd nog niet.

Twee dagen later ben ik precies 40 weken zwanger. Ik heb altijd gezegd dat deze baby de 40 weken wel zou gaan halen. Ik voel dat ik er eerder nog niet aan toe was om hem los te laten. Wetende dat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn, wil ik nog heel even genieten van het een zijn met de baby. Maar op de dag dat ik de 40 weken aantik ben ik er klaar voor. De hele dag zit ik op de bank en loop ik wat in en om het huis. Veel meer kan ik niet doen. Ik doe wat meditatie-oefeningen. Zet rustgevende muziek op, drink thee en geniet van de enorme rust in huis. Dit zal wel eens de laatste dag rust kunnen zijn. Ik voel het, het is goed zo. Hij mag komen, ik ben er klaar voor. Ik heb alles gedaan wat ik nog wilde, maar vooral ben ik klaar voor het grote loslaten. Waar ik 40 weken nog niet aan toe was, is het nu tijd voor.

De andere kinderen komen pas tegen 18.00 uur thuis. Drukte in huis, betekent dat de bevalling nog niet gaat beginnen. Dat weet ik. En ik weet ook dat zodra de rust in huis is teruggekeerd, dus zodra de andere kinderen op bed liggen, ik er klaar voor ben en het zou kunnen gaan gebeuren. En zo gaat het ook. Tegen 21.00 uur is alles op bed, opgeruimd en is er rust. Omdat ik me niet te veel wil focussen op de geboorte, besluiten Patrick en ik film te gaan kijken. Een goede afleiding. Hoewel de druk die ik al de hele dag voelde nu wel doorzet. Rond 22.30 uur zetten we de film af, want de weeën worden sterker. Patrick heeft inmiddels een nieuw bad geregeld en gaat dit opzetten. We steken de kaarsen aan, zetten mooie muziek op, vullen de houtkachel bij en ik geniet van de rust. Ik loop te wiegen door het huis en bij een samentrekking van mijn buik blijf ik heel even staan en zucht een paar keer heel diep. Ik focus met mijn ademhaling op het loslaten van mijn baby en het openen van mijn lichaam. Met gesloten ogen adem ik in een paar keer diep in en uit door mijn neus en voel de samentrekkingen iedere keer weer wegvloeien.

Rond 23.30 uur is het bad lekker warm en ga ik erin. Patrick zit naast het bad, masseert mijn rug en ik concentreer me volledig op wat er zich in mijn onderbuik afspeelt. Bij iedere samentrekking duik in dieper in mezelf, zonder ik me volledig af van wat er om me heen gebeurt en zucht weer een paar keer diep naar onder. Daarna zeg ik: Zo, dit was een heftige… en ben ik opgelucht dat ook deze samentrekking weer achter de rug is. Ik vang in bad zo’n vijf weeën op die steeds krachtiger worden. En hierna voel ik dat ik wil gaan persen. Het duurt nu niet lang meer. Mijn diepste wens is te bevallen alleen in bijzijn van mijn partner. Ik weet dat ik het kan.

En zo gaat het ook. Ik voel nog een keer de oerkracht opkomen om te gaan persen en ik voel iets glads in mijn vagina. Op dat moment voel ik dat de vliezen breken. Patrick ziet een prachtige witte wolk het bad in stromen en ik zeg tegen hem dat hij ons kindje kan gaan aanpakken. Hij stapt met een voet in het bad en ik voel de laatste, maar oh zo sterke kracht om mee te persen. Ik voel het hoofdje naar buiten glijden en twijfel geen moment om door te persen. Ons zoontje glijdt zo in de armen van Patrick. Wat een ervaring!

Hij wordt op mijn buik gelegd en we kijken samen naar het geslacht. Mijn moedergevoel werd bevestigd dat er een zoontje in mijn buik zat. Hij beweegt rustig en blijft met zijn lijfje lekker onder water. We genieten heel even samen van dit moment, waarna hij nogmaals de verloskundige belt met de mededeling dat hij al is geboren. Het is dan 00:00 uur. Even nog zitten we samen, waarna hij ons dochtertje uit bed haalt om haar broertje te verwelkomen. Een kwartier later arriveert de verloskundige met een collega. Ik zit nog steeds in bad na te genieten. Ons zoontje doet de eerste pogingen om de borst te pakken en dat voel ik direct in mijn buik. Mijn baarmoeder trekt samen om de placenta los te krijgen. Ik wil graag een halve lotus geboorte, dus na een klein uurtje wordt de placenta vanzelf geboren. Ik ga uit bad en neem plaats op de bank. Na de nodige controles knipt Patrick de navelstreng los van de placenta. Ons zoontje blijft lekker liggen op mama’s buik en ik ben de gelukkigste mama op aarde.

Deze geboorte was precies zoals ik het me van tevoren had gevisualiseerd. Nu pas heb ik de kracht van visualisatie ervaren. Mijn lichaam en brein waren voorbereid op het verloop ervan. Door mijn eerdere ervaring wist ik dat de bevalling wel eens snel zou kunnen gaan. Maar wist ik ook dat ik in staat ben ons kindje zelf op de wereld te zetten. Doordat ik tijdens de tweede bevalling overdonderd was door de snelheid, kon ik me er nu beter op voorbereiden.

Alles verliep zoals ik graag wilde. Mijn diepste wens was te baren alleen in bijzijn van mijn partner. Door die rust kon ik me volledig overgeven aan het proces in mijn buik en kon ik iedere oerkracht omarmen. Samen met mijn partner was dit ongetwijfeld een van de meest krachtige ervaringen van mijn leven. Een prachtige reis die ik samen met mijn derde kindje heb mogen ervaren op weg naar het nieuwe moederschap van drie.

Wil je meer te weten komen over wat je invloed kan zijn op jouw bevalling en hoe je het vertrouwen vind in je eigen lichaam? Je leest er alles over in het boek Natuurlijk Bevallen.

Wil je graag echt goed voorbereid de bevalling in gaan? Kies dan voor de cursus Natuurlijk Bevallen. Voor maar € 349,- kom ik een hele dag bij jou thuis en zorgen we er samen voor dat je net zo’n prachtige bevalling beleefd.