Geboorteverhalen

Een deel van het geboorteverhaal, geschreven door de geboortefotograaf.

… de uren die volgden verplaatste Enya zich steeds van het bed, naar de trap op de gang en op de badkamer. Bij Sara wist ze nog dat de wc een fijne houding was om weeën op te vangen. De badkamer bleek een paar weeën verder toch ook niet de plek te zijn waar ze graag was. Het werd allemaal best zwaar en de weeën deden haar echt pijn. Ze kon zich niet herinneren dat ze zoveel pijn had gehad bij Sara. Patrick masseerde haar rug en gaf tegendruk als het nodig was. Heel veel meer dan dat kon hij niet doen. Weer terug op bed liggend kreeg ze het zo warm. “Ik ril en heb het warm tegelijk.”, zei Enya. Ze wilde heel graag naar beneden.
De verloskundige vond het allemaal prima, maar wilde haar dan wel eerst even controleren. Niet dat de baby dadelijk op de bank beneden ineens geboren zou worden. Gelukkig voor Enya waren de weeën van de afgelopen 1,5 uur niet voor niks. Om 02:00 had ze 4/5 cm en nu om 03:30 al 9 cm ontsluiting. Het hartje klopte prima en alles ging voorspoedig. De vliezen waren nog steeds niet gebroken en er was ook geen reden om dat te veranderen. Maar naar beneden gaan was geen optie meer. Op de vraag of ze nog had geplast de laatste uren was het antwoord nee. “Oké, dan ga ik na de volgende wee snel plassen.”, zei Enya.
Toen deze wee weg was rende ze naar de wc om vervolgens weer terug te rennen en met een grote duik in bed te belanden en te roepen: “AUW! Nee net te laat!” en de volgende wee was ze alweer weg aan het zuchten en duwen want persdrang had ze inmiddels ook gekregen. Ik had bewondering voor haar mobiliteit in dit staartje van de bevalling. Nog nooit heb ik een mama zien rennen tussen 2 weeën door met 9 cm ontsluiting. “Ik kan echt niet meer en ik wil echt niet meer!”, riep Enya. De verloskundige coachte haar: “Je moet door Enya, of je moet er mee rond blijven lopen de komende jaren maar volgens mij was je wel klaar met zwanger zijn of niet? Hij moet er toch uit en we zijn er bijna. Als je denkt dat je echt niet meer kunt dan ben je er meestal!”
Om 4 uur werd er 10 cm geconstateerd en mocht ze stilaan van de ontspannen en passieve houding nu actief mee gaan duwen. Het duurde een poosje voor ze er in kwam en een houding had gevonden om te kunnen persen. Er bleek na nog een keertje controleren nog een klein randje te zijn wat de verloskundige wegduwde. Om half 5 begon ze actief op haar zij en probeerde met alles wat ze in zich had om haar bevalling naar een mooi einde te duwen. Patrick hield haar hand vast, maar Enya had een half uurtje nodig om echt gericht te kunnen persen naar het punt waar ze moest zijn. Meerdere malen riep ze dat ze het niet kon. Dat het haar niet ging lukken. “Ben ik een watje dat het niet lukt ofzo?”, vroeg Enya. De verloskundige verzekerde haar dat ze echt wel vooruit ging, steeds een klein stukje verder ging en dat het echt wel goed ging komen. Dat kindjes ooit een beetje scheef liggen of net een handje op een plek hebben waarmee ze als superman de wereld komen veroveren. Zweetpareltjes stonden op Enya’s hoofd die met washandjes weggeveegd werden. Patrick hield het niet meer. “Ik ga nog snel plassen. Nog even wachten, hè!” De verloskundige prikte om 04:50 de vliezen door om net dat extra beetje druk te kunnen zetten. Om 05:10 zagen we haartjes en dat gaf Enya een enorme boost om door te gaan. We waren er bijna. Eindelijk was dat moment daar dat er een prachtig mannetje op het punt stond om zijn papa en mama te ontmoeten op deze wereld. Om 05:22 was het wonderbaarlijke moment waarop Rowan zijn eerste teug adem nam en met zijn knuistje in zijn mond door Enya werd aangepakt en vanuit zijn warme huisje op mama’s borst kwam te liggen. Ik zag vanachter mijn camera een papa die geëmotioneerd naar zijn zoon keek en Enya een dikke kus gaf die ze meer dan verdiend had. Wat een kanjer en wat een kracht had zij laten zien. Rowan lag wat mopperend bij Enya. Zuigend en zoekend naar eten, maar zoals we konden zien had hij genoeg gekregen de afgelopen maanden. Er werd al geschat hoeveel hij zou wegen maar eerst moest de placenta even geboren worden. Dat gebeurde ook vrij snel. De navelstreng was nog niet doorgeknipt, dus nog heel even was Rowan verbonden met dat was hem had laten groeien tot wat hij nu was. Niet veel later werd de navelstreng door Patrick doorgeknipt. Vol bewondering en verwondering keken Patrick en Enya naar Rowan. “Wat ben je mooi…”, hoorde ik een trotse mama fluisteren. Huid op huid en hart tegen hart. Niet meer in haar buik, maar voor altijd in hun hart. Dit kleine mannetje heeft zojuist laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is…

27 mei begonnen ’s nachts om ongeveer half 3 de weeën, nog onregelmatig. Mijn man was nog aan het slapen en ik hoopte zo hard dat dit dan toch de natuurlijke start zou zijn van de bevalling.

Ik was 25 mei uitgerekend en we waren al met de verloskundige en het ziekenhuis in bespreking voor eventueel inleiden als de bevalling met 41 weken nog niet was begonnen. Dat zag ik niet zo zitten, ik was bang voor een weeënstorm. 27 mei had ik dus in de ochtend ook nog een afspraak bij een accupuncturiste voor een overtijd behandeling. Hiermee werd de energiestroom van de baarmoeder gestimuleerd en deze was gericht op het loslaten van blokkades. De hele dag door bleef ik wel onregelmatige weeën houden en stiekem begon ik te hopen…zou ik dan echt vanavond mogen bevallen en ons kindje mogen ontmoeten?

De hele week had ik al ananas(hart), bitterlemon, teunisbloemolie pillen en vrouwenmantel thee op en andere adviezen opgevolgd om de bevalling op te wekken. ’s Avonds zetten de weeën door en zijn we nog 2 wandelingen wezen maken om de weeën te stimuleren. Na het eten zetten de weeën door en zijn we in bad gegaan, met gedempte lichtjes, jacuzzi (scheen ook te helpen bij de weeën) en muziek van Ludovico Einaudi. We zijn de weeën gaan timen, toen kwamen ze om de 5/6 minuten. Ik ging op bed liggen en vervolgens om +/- 23:00 begonnen ze om de 3 minuten te komen. Ik kreeg steeds meer hoop…het begin van een natuurlijke bevalling, die ik zo graag wilde, was toch gekomen!

Om 23:50 hebben we de verloskundige gebeld en om half 1 bevestigde zij dat ik 3 cm ontsluiting had. Ik was zo blij! Want de vrijdag ervoor had ik 0 cm. Ze vroeg of we meteen naar het ziekenhuis wilden gaan of nog even wilde wachten. Omdat ik het nu nog wel goed aan kon wilde ik graag naar het ziekenhuis. Onderweg gebruikte ik de geboortetens. Deze onderbreekt de pijnprikkels naar de hersenen en heeft me echt superfijn geholpen bij de bevalling. Ik heb de boost knop helemaal lens gedrukt 😊😊. In de auto heb ik ook Einaudi gedraaid (Una Mattina). Op 28 mei kwamen we om 1:30 aan in het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Delft. Hier kregen we onze eigen verlossuite en er hing een hele relaxte sfeer.

Ik wilde graag bevallen met behulp van de zwaartekracht. In het begin lukte het mij nog om de weeën op te vangen met de geboortebal. In het ziekenhuis aangekomen had ik ongeveer 4 cm ontsluiting. Ik heb vooral op mijn adem gefocust en ook hier steeds pianomuziek van Einaudi geluisterd. Halverwege werd het wel heel zwaar om te zitten en staan en ben ik op mijn zij op bed gaan liggen met een peanutball. Bij de controle erna had ik 8 cm ontsluiting, wat wel positieve moed gaf. Het persen vond ik wel heel spannend. Ik heb toen de hypnobirthing meditatie voor de persweeën 2x geluisterd en de verloskundigen hebben mij er heel goed doorheen gepraat. Ik mocht voelen hoe het hoofdje al dichtbij was en met een spiegeltje kijken, waardoor ik haar haartjes al kon zien. Dat was wel motiverend. Tijdens het persen zelf was ik bang om uit te scheuren, maar hier werd ik heel goed gerustgesteld en begeleid door de verloskundige. Zij hielp me steeds om weer terug te keren naar het openen van mijn knieën, kin op de borst, adem vast te zetten en te persen.

Na het hoofdje was het werken voor haar schouders. Ik heb Cheyenne Savannah zelf aan mogen pakken en ik had verwacht dat ik dan zou gaan huilen maar ik kon alleen maar lachen. Wat bijzonder en wat een wonder om ons kleine meisje op mijn buik te mogen hebben in mijn armen (28 mei 8 uur ’s morgens). Zoals we in ons geboorteplan hadden gezet heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt nadat deze was uitgeklopt. Hij moest huilen van geluk. Toen begon ons gouden uurtje. Je dronk meteen heel goed aan de borst. Met jou in mijn armen werd de placenta geboren zonder pijnstilling. Ik had gelukkig maar 1 hechting nodig en jou op mijn borst maakte alles goed. Lief meisje, door jou heb ik zoveel angsten overwonnen! Ik was zó bang voor de bevalling van tevoren, maar ik ben heel erg trots op hoe het is gegaan, zonder verdoving.

Ik ben zo ontzettend dankbaar en blij met jou en elke keer als ik naar je kijk kan ik nog steeds bijna niet geloven dat jij een leven lang bij ons mag zijn. 7,5 jaar hebben we zo hard voor jou gevochten. Je bent superlief en tevreden. Je bent de liefste, mooiste baby die ik me ooit had kunnen wensen. Schatje met jou wil ik nog zoveel moois beleven samen met je pappa! Ik ben stapelverliefd op jou.

Op 10 maart 2022 om 23.59 uur is ons derde kindje Sem geboren. Hieronder lees je mijn geboorte ervaring.

Om het verhaal van de derde bevalling compleet te maken, neem ik je eerst even mee naar de geboorte van ons tweede kindje, 3 jaar geleden.

Die bevalling heeft mij geleerd dat mijn lichaam in staat is in een soort trance te komen waardoor de bevalling erg snel kan verlopen. In de vroege ochtend voelde ik de eerste  weeën opkomen. Ik ben rustig gaan lopen door het huis en daarna op de bank heb ik in alle rust anderhalf uur weeën opgevangen. Mijn vriend was het bevalbad aan het opzetten en ik was ervan overtuigd dat ik daarin plaats zou nemen. De golvingen in mijn lichaam waren immers prima te doen. Maar ineens voelde in de oerkracht van mijn lichaam, de eerste perswee was daar. Mijn vliezen braken en er volgde nog een perswee. Bij de derde oerkracht die ik door mijn buik voelde gaan, pakte ik mijn zoontje geknield aan en legde ik hem op mijn buik. Totaal overdonderd door de snelheid van deze bevalling, maar oh zo gelukkig… zat ik daar… naast een half opgeblazen bad. In bijzijn van mijn partner en dochtertje had ik ons tweede kindje gebaard.

Nu drie jaar later wist ik waartoe ik in staat was en was ik dus beter voorbereid. Ik heb me drie jaar geleden voortdurend afgevraagd of dat mijn laatste baring zou zijn. Maar gelukkig kreeg ik nog een keer de kans een geboorte mee te maken en dit in het bad te mogen ervaren.

8 maart in de avond. Ik heb sterke voorweeën en denk dat de geboorte wel eens zou kunnen gaan plaatsvinden. Patrick gaat het bad opzetten en ik blijf op de bank zitten. Echter, het bad is niet compleet, er ontbreekt een stop. Dus het kan niet opgezet worden. Ik probeer te accepteren dat het geen badbevalling gaat worden en ik probeer me andere houdingen aan te nemen. Maar de teleurstelling bij zowel Patrick als bij mij is voelbaar en ik kan me niet volledig ontspannen. Uiteindelijk gaan de golvingen weer weg. Om 2 uur in de nacht gaan we naar bed en heb ik me erbij neergelegd dat ons kindje die nacht niet geboren gaat worden. Het heeft zo moeten zijn. Het was de tijd nog niet.

Twee dagen later ben ik precies 40 weken zwanger. Ik heb altijd gezegd dat deze baby de 40 weken wel zou gaan halen. Ik voel dat ik er eerder nog niet aan toe was om hem los te laten. Wetende dat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn, wil ik nog heel even genieten van het een zijn met de baby. Maar op de dag dat ik de 40 weken aantik ben ik er klaar voor. De hele dag zit ik op de bank en loop ik wat in en om het huis. Veel meer kan ik niet doen. Ik doe wat meditatie-oefeningen. Zet rustgevende muziek op, drink thee en geniet van de enorme rust in huis. Dit zal wel eens de laatste dag rust kunnen zijn. Ik voel het, het is goed zo. Hij mag komen, ik ben er klaar voor. Ik heb alles gedaan wat ik nog wilde, maar vooral ben ik klaar voor het grote loslaten. Waar ik 40 weken nog niet aan toe was, is het nu tijd voor.

De andere kinderen komen pas tegen 18.00 uur thuis. Drukte in huis, betekent dat de bevalling nog niet gaat beginnen. Dat weet ik. En ik weet ook dat zodra de rust in huis is teruggekeerd, dus zodra de andere kinderen op bed liggen, ik er klaar voor ben en het zou kunnen gaan gebeuren. En zo gaat het ook. Tegen 21.00 uur is alles op bed, opgeruimd en is er rust. Omdat ik me niet te veel wil focussen op de geboorte, besluiten Patrick en ik film te gaan kijken. Een goede afleiding. Hoewel de druk die ik al de hele dag voelde nu wel doorzet. Rond 22.30 uur zetten we de film af, want de weeën worden sterker. Patrick heeft inmiddels een nieuw bad geregeld en gaat dit opzetten. We steken de kaarsen aan, zetten mooie muziek op, vullen de houtkachel bij en ik geniet van de rust. Ik loop te wiegen door het huis en bij een samentrekking van mijn buik blijf ik heel even staan en zucht een paar keer heel diep. Ik focus met mijn ademhaling op het loslaten van mijn baby en het openen van mijn lichaam. Met gesloten ogen adem ik in een paar keer diep in en uit door mijn neus en voel de samentrekkingen iedere keer weer wegvloeien.

Rond 23.30 uur is het bad lekker warm en ga ik erin. Patrick zit naast het bad, masseert mijn rug en ik concentreer me volledig op wat er zich in mijn onderbuik afspeelt. Bij iedere samentrekking duik in dieper in mezelf, zonder ik me volledig af van wat er om me heen gebeurt en zucht weer een paar keer diep naar onder. Daarna zeg ik: Zo, dit was een heftige… en ben ik opgelucht dat ook deze samentrekking weer achter de rug is. Ik vang in bad zo’n vijf weeën op die steeds krachtiger worden. En hierna voel ik dat ik wil gaan persen. Het duurt nu niet lang meer. Mijn diepste wens is te bevallen alleen in bijzijn van mijn partner. Ik weet dat ik het kan.

En zo gaat het ook. Ik voel nog een keer de oerkracht opkomen om te gaan persen en ik voel iets glads in mijn vagina. Op dat moment voel ik dat de vliezen breken. Patrick ziet een prachtige witte wolk het bad in stromen en ik zeg tegen hem dat hij ons kindje kan gaan aanpakken. Hij stapt met een voet in het bad en ik voel de laatste, maar oh zo sterke kracht om mee te persen. Ik voel het hoofdje naar buiten glijden en twijfel geen moment om door te persen. Ons zoontje glijdt zo in de armen van Patrick. Wat een ervaring!

Hij wordt op mijn buik gelegd en we kijken samen naar het geslacht. Mijn moedergevoel werd bevestigd dat er een zoontje in mijn buik zat. Hij beweegt rustig en blijft met zijn lijfje lekker onder water. We genieten heel even samen van dit moment, waarna hij nogmaals de verloskundige belt met de mededeling dat hij al is geboren. Het is dan 00:00 uur. Even nog zitten we samen, waarna hij ons dochtertje uit bed haalt om haar broertje te verwelkomen. Een kwartier later arriveert de verloskundige met een collega. Ik zit nog steeds in bad na te genieten. Ons zoontje doet de eerste pogingen om de borst te pakken en dat voel ik direct in mijn buik. Mijn baarmoeder trekt samen om de placenta los te krijgen. Ik wil graag een halve lotus geboorte, dus na een klein uurtje wordt de placenta vanzelf geboren. Ik ga uit bad en neem plaats op de bank. Na de nodige controles knipt Patrick de navelstreng los van de placenta. Ons zoontje blijft lekker liggen op mama’s buik en ik ben de gelukkigste mama op aarde.

Deze geboorte was precies zoals ik het me van tevoren had gevisualiseerd. Nu pas heb ik de kracht van visualisatie ervaren. Mijn lichaam en brein waren voorbereid op het verloop ervan. Door mijn eerdere ervaring wist ik dat de bevalling wel eens snel zou kunnen gaan. Maar wist ik ook dat ik in staat ben ons kindje zelf op de wereld te zetten. Doordat ik tijdens de tweede bevalling overdonderd was door de snelheid, kon ik me er nu beter op voorbereiden.

Alles verliep zoals ik graag wilde. Mijn diepste wens was te baren alleen in bijzijn van mijn partner. Door die rust kon ik me volledig overgeven aan het proces in mijn buik en kon ik iedere oerkracht omarmen. Samen met mijn partner was dit ongetwijfeld een van de meest krachtige ervaringen van mijn leven. Een prachtige reis die ik samen met mijn derde kindje heb mogen ervaren op weg naar het nieuwe moederschap van drie.